ضروری تر از هر چیز، زندگی کردن است

استاد بزرگوارم جناب آقای میرناصر داودزادهدرگذشت نابهنگام برادر گرامی تان را از صمیم قلب تسلیتو برای بازماندگان از جمله شما آرزوی سلامتیو طول عمر با عزت دارم. قرین نور و رحمت الهی باشند. آمین ضروری تر از هر چیز، زندگی کردن است...

سلام‌ و عرض ادب برهمراهان عزیز و فرهیخته. سالهاست که در این وبلاگ در کنار هم هستیم و انشالله خواهیم بود اما با توجه به شرایط امروزی و گسترش و تنوع دنیای ارتباطات و بنا بدرخواست عده ای از شما همراهان گرامی مبنی بر داشتن تصویر و صدای استاد و مواردی مانند آن؛ تصمیم گرفتیم که فعالیت خود را گسترده تر کنیم در واقع این وبلاگ که واقعا پل ارتباطی ما بوده و نمی دانم شما نیز به مانند ما علاقه قلبی به آن دارید( به سبب اابته ارتباطات عمیق مابا هم نه صرفا خود وبلاگ) فعال خواهد بود اما در این دو ادرس انیستا هم علاوه بر مباحث مشترک من و استاد مطالب مد نظر خود را هم جداگانه خواهیم نوشت و این کمکی است به ما در جهت فروش بهتر محصولات فرهنگی و تداوم فعالیت فرهنگی مان. پس لطفا همچنان که در این وبلاگ بعد خدای منان یار و همراه ما بودید و هستید. همچنانکه در این وبلاگ از هم آموختیم و خواهیم آموخت لطفا در آنجا نیزحامی ما باشید که با رسیدن به حداقل دویست سیصد نفر ما فعالیت خود را آغاز کنیم انشالله. این در خواست مشترک من و استاد از شماست. سپاس از مهرتان n.davoudzadeh33@r_ mohammadi1982@ ضروری تر از هر چیز، زندگی کردن است...

سلام و سلام و سلام بی مقدمه بروم سر اصل مطلب، مدتی است که حس می کنم دوستان با ما دیگر مثل سابق همراه نیستند حتی وقتی خود استاد هم مطلبی می نویسند ان شور و شوق قبلی را از دوستداران ایشون نمی گیرم. (احساس می کنم مشارکت پایین آمده است که قطعا عامل اصلی آن خودم هستم). اولش این مساله دلسردم کرد اما بخودم گفتم من کماکان با عشق خواهم نوشت و با عشق هم انیستا را راه اندازی خواهم کرد. یک لحظه تصور اینکه نوشته های ما کمک کوچکی کرده باشد به عزیزان همراه، به ادم انرژی ادامه دادن می دهد خوشبختی و خوشحالی مردمم عزیزم که خودم بتوانم سر سوزنی سهیم باشم‌ همه ما روزهای بسیار سختی گذراندیم دلم می خواهد در همین سختی ها برای تعالی اول خودم و دوم شادی و خوشحالی مردمم در زمینه فعالیتم گامی هر چند کوچک بردارم به لطف خدای منان و مهربان. خواستم بگویم همراهان فرهیخته ام دوستتان دارم و خالصانه باز فعالیت خواهم کرد. سپاس از مهرتان پ.ن: حس کردم نیاز دارم به بیان احساساتم و بدون فکر و بدون اینکه حس کنم کار درستیه یا نه هر چه بذهنم امد توام با احساس خوبم برایتان نوشتم.حتی اصلاحش نکردم تااحساسم را بی کم و کاست منتقل کرده باشم تا عقل مرا دچار تردید نکند و به بازی با کلمات نکشاند. کاستی و اشتباه را بر من ببخشید. پ.ن۱: قصد دارم گاهی صرفا احساستم را همین گونه خالصانه برایتان بنویسم‌. ضروری تر از هر چیز، زندگی کردن است...

سالروزشهادت حضرت علی(ع) اسطوره فداکاری ،عدالت،برابری و آزادی که زندگی اش در 23 سال جهاد برای مکتب 25 سال صبر برای وحدت و 5سال حکومت برای عدالت خلاصه شده است بر جمیع مسلمانان،مومنان صالح سایر ادیان ،کلیه عدالتخواهان ، برابری طلبان و آزادی خواهان جهان تسلیت باد. (در شبهای با شکوه قدر ما را فراموش نکنید. سپاس از مهرتان) ضروری تر از هر چیز، زندگی کردن است...

در مراسمی شخصی از این و آن ایراد می گرفت به یکی می گفت با شوهر خدا بیامرزت (که ده سال پیش مرده بود) بدرفتاری می کردی؟به دیگری می گفت اگه یه بچه دیگه بیاری دیگه آنقدر چاق می شی که به اصطلاح از در نمی تونی وارد بشی؟به آن یکی می گفت لب و دهنت ...می خندید خنده ای که زیبایش نکرده بود. او نمیدانست آدمی که خودش را دوست داشته باشد و خودش را باور و به خودش ارزش قایل باشد با خراب کردن دیگران، مجلس گرمی نمی کند چون رفتارش حال دیگران را بهم می زند و باعث می شود دیگران هم بهش بی احترامی کنند. شاید چند نفر مثل خودش از این رفتار ناسنجیده اش خوشش بیاد و فکر کنند قدرت بیان دارد بارک الله و ... اما در اصل به عامیانه ترین زبان در نهایت خودش را از چشم باقی می اندازد. (البته در نقطه مقابلش تعریف بی جا و چاپلوسی و تملق هم دست کمی از این کار ندارد). دوست عزیز اگر توان دیدن نکات مثبت ظاهری و اخلاقی و زندگی دیگران را نداری و توان بیانش را. حداقل خودت را با تحقیر و کوچک کردن دیگران بی ارزش نکن. همه هم ندانند و دلخور شوند افرادی هستند که می دانند دلیل آن گونه رفتارهایت چه میتواند باشد؟ خودکم بینی و بی ارزش قلمداد کردن خود و دوست نداشتن خود. با تحقیر و تسمخر دیگری نمی توانی برزگ شوی. به جای کوچک کردن دیگران خودت را، اندیشه هایت را، رفتارهایت را برزگتر کن. ضروری تر از هر چیز، زندگی کردن است...

- از موضوعات دیگه ای حرف بزنید ازدواج دیگه خیلی لوث شده منظورش از لوث شدن یعنی اینکه تکراری شده است، زیاد درباره آن بحث شده است و یا کتاب نوشته شده است و از این قبیل.این حرف یکی از آشنایان بود که همان اول بسم الله قبل از فعالیت پیج من و استاد از سر خیرخواهی به هم زد قبل از اینکه نظر خودم را بگویم دوست دارم نظرات شما عزیزان همراه را بشنوم. لطفا با ما همراه باشید. سپاس از مهرتان ضروری تر از هر چیز، زندگی کردن است...

گروه دوم: کسانی هستند که از حوادث و اتفاقات حرف می ­زنند. مثلاً: حرف ­های آنان چنین است: فلان شهر سیل آمد، آتشفشان فلان کوه فعال شد، در آن شهر بمب منفجر شد، کشتی فلان کشور غرق شد و غیره. این گروه از افراد هم شکست خوردگان هستند (هر چند تعدادشان نسبت به گروه اول کم است ولی نسبتاً تعداد قابل توجهی را تشکیل می­دهند) چون این­ها هم وقتشان را با حرف زدن درباره حوادث و اتفاقات سپری می­کنند و به علم و دانش آنان افزوده نمی ­شود. بخشی از وقت رسانه ­ها هم به حوادث اختصاص دارد و آن­ها را به اطلاع شنوندگان و بینندگان خود می ­رسانند و از این طریق درآمد زیادی کسب می­ کنند.گروه سوم: کسانی هستند که از موضوعات حرف می ­زنند. مثلاً حرف آنان چنین است: بهترین شیوه تربیت کدام است؟ چگونه م ی­توان خانواده خوشبختی به وجود آورد؟ چه زمانی انسان در زندگی م ی­ترسد؟ چگونه می­توان خشم را مدیریت کرد و به عصبانیت تبدیل نکرد؟ چگونه می ­توان با نوجوانان ارتباط مؤثر برقرار کرد؟ بیکاری را چگونه می ­توان کاهش داد؟ راه­ های کاهش طلاق کدامند؟ و مواردی از این قبیل. این گروه از افراد تعدادشان نسبت به دو گروه قبل کم است ولی این افراد مؤفقان تاریخ هستند، چون همیشه بر علم و دانش خویش می­افزایند و در زندگی از آنها استفاده می­ کنند. بخش بسیار کمی از وقت رسانه ­ها به بیان یافته ­های علمی اختصاص می ­یابد مثلاً از نیم ساعت اخبار تلویزیون و یا رادیو ممکن است فقط 5 دقیقه و یا کمتر به موضوعات اشاره ­شود. مثلاً نتایج یک پژوهش را بیان کنند. این بخش از برنامه های رسانه ها بیننده و شنونده کمی دارد. در رسانه ­ها هم کمتر مطرح می ­شود چون مخاطبین کمی داشته و درآمدزایی کمتری دارد در نتیجه رسانه ­­ها کمتر سراغ موضوعات می ­روند.شما جزء کدا ضروری تر از هر چیز، زندگی کردن است...

نوروز هزاران سال است که با تمام جشن های جهان رقابت میکند و یک سرو گردن بالاتر ازآنها ایستاده است و همچنان بر پاست. بر خلاف جشن سایر ملتها که معمولا مردم را به درون اتاق ها و به کنج خانه ها میکشاند ولی نوروز ملت مارا به دامن کوه ها و دشتها و باغها و گلستانها و دامن طبیعت میبرد.انسان این فرزند فراموشکار طبیعنت همواره مادر خویش را فراموش میکند و یکسال تمام به کارهای روزمره خود میپردازد و از مادر خویش سراغی نمیگیرد.اما مادر مهربان هیچوقت فرزند خویش را فراموش نمیکند و در اول بهار هر سال، آواز بلبلان و صدای شرشر آب را باباران بهاری به گوش فرزند خویش میرساند و اورا از خواب غفلت بیدار میکند و این فرزند با شرمندگی بخاطر غفلت، دست از کار میکشد و بسوی مادر روان میشود.بنابراین نوروز تجدید خاطره بزرگی است بین طبیعت و انسان. مادر و فرزند این دیدار دوباره را باهم جشن میگیرند. عید نوروز بر همه عزیزان ایرانی مبارک باد. ضروری تر از هر چیز، زندگی کردن است...